Chillen in thermaalbaden

Gisteravond hebben we een route uitgestippeld. We gaan richting Krakow. Vlakbij Krakow ligt het toenmalige vernietigingskamp Auschwitz. Een eng idee van een dictator om daar mensen uit te wissen van deze aardbol. Er is zoveel gebeurd, zoveel over geschreven, zoveel over verfilmd dat een mens daar ooit geweest moet zijn om de gruweldaden nooit te vergeten. Het Duitse rijk heeft zijn sporen nagelaten. En hoe.

De route die we nemen van Zilina naar Krakow ligt min of meer op de route van een sauna/welness centrum. Rachel had deze locatie gevonden in een boekje. Onze TomTom heeft een afwijking. En mede door dat feit, hebben we de afslag richting het thermaalbad gemist. We moesten eerst 20 km verder rijden om te keren. We zaten immers op een snelweg. Na 20 km moesten we die 20 km ook weer terug rijden. Erg frustrerend. Maar het welnesscentrum was voortreffelijk. Veel verschillende baden van 30 graden en zelfs 40 graden. Een verademing. We hebben het arrangement van 3 uur gekozen.
Onze middagmaaltijd hadden we in het welnesscentrum genuttigd. In het Tsjechisch, Duits of Engels was het nogal moelijk om een menu te kiezen zoals deze op een foto stond aangeprijsd. De gegrilde maiskolf, cucurica was wel vrij eenvoudig te bestellen, de rest ging per 100 gram. Je betaalde het aantal grammen wat je te eten kreeg. Vrij reëel, maar erg onduidelijk aangegeven. Zelf wou ik een kippenpoot menu. Chicken leg with vegetables. Ik kreeg echter een stukje bebarbeques fileetje. Rachel had een gebarbequede vis menu besteld. Het duurde enige tijd. Toch maar eens kijken waar haar menu bleef. De koekebakker had de vis nog geen eens op de grill gelegd. Na aandringen van mij werd dat alsnog gedaan. Enige tijd later kon Rachel haar maaltijd ook nuttigen. Jammer dat het zo lang duurde, het ging van onze zwemtijd af. En het was al zo warm. Rond de 30 graden. Gelukkig hadden wij zonnebrandcreme bij ons. Er liepen genoeg mensen rond die zo rood als een kreeft waren. Toen we eenmaal uitgecheckt waren zijn we verder gereden naar Polen.

Bij de Poolse grens moesten we eerst pissen. Je kon alleen pissen als je geld in een automaat gooide. 0,50 cent of 150 zloty. Dan moest er een poortje open gaan. Rachel gooide 0,50 cent in de automaat, maar het poortje ging niet open. Dan een poging wagen om over het poortje heen te klauteren. Toen we klaar waren met het toiletbezoek moesten we de weg terug, ook weer over het poortje heen klauteren. Heel leuk dat de Polen proberen met de moderne techniek mee te gaan, alleen dan moet het wel werken. Rolstoelgangers en mensen die slecht ter been zijn moeten dus maar wild gaan plassen of alles voor de poort laten lopen. 

Bij de grens hebben we wat geld gewisseld en getankt. Er lag alweer een rivier van water. De rest van de reis hebben we alleen maar enorm noodweer gehad, dat z'n weerga niet kent. Toen we vlakbij de camping waren, voorbij het skigebied in de bergen begon het op te klaren. Temperaturen van boven de 30 graden. We moesten een afslag nemen met gevaar voor eigen leven. Auto's en vrachtwagens vlogen langs elkaar heen. Terwijl wij een afslag moesten nemen met een wel hele kleine invoeg- en uitvoegstrook. Hier mogen ze in Polen wel wat meer aandacht aan besteden: het wegennet. Wanneer je een steile berg afrijdt kom je plotseling in de bebouwde kom terecht met zebrapaden en 50 km/u radarcontrole. Wanneer je geen boete wilt krijgen voor te hard rijden, moet je bij elke bergafdaling vol op de rem. Het frustrerende is dat de bebouwde kom halverwege een steile helling weer opgeheven wordt en weer buiten de bebouwde kom wordt aangeprijst. Halverwege een berg vol gas omhoog klimmen valt niet mee voor een 39-jarige oude bus met 350.000 km op de teller. De temperatuur liep in rap tempo op naar de 100 graden. We waren elke keer blij als er weer een bergafdaling kwam en wij in de 4e versnelling de bus af konden laten koelen naar de respectabele temperatuur van 70 graden. Gelukkig hebben we de camping gehaald genaamd Korona, 15 km van Krakow.

Romke