Zebrapaden in Polen

We werden vanmorgen vroeg wakker. De zon scheen al erg fel. Vandaag gaan we de stad Krakow bezichtigen. Vlakbij de camping kon je instappen in een kleine taxibus. Een oude Mercedes bus van het type 508 Diesel. Rachel had bij de receptie van de camping een voorgedrukt papiertje gekregen, wat je aan de buschauffeur kon laten zien. De bus hebben we gehaald en na 15 minuten konden we uitstappen vlakbij het centrum van Krakow.

Rachel had zich goed voorbereid door wat boeken over Polen te huren bij de bibliotheek. Krakow werd omschreven als één van de mooist bewaarde middeleeuwse steden van Europa. Het grootste gedeelte is dan ook onbeschadigd gebleven bij de vele bombardementen in de tweede Wereldoorlog. Enorm veel kerken en synagoges. We hebben de Joodse buurt bezocht en zijn zelfs in een oude synagoge geweest. Daar werden traditionele gebruiken uit de Torah tentoongesteld. De herbouwde synagoge was voor toeristen en niet Joodse mensen niet toegankelijk op zaterdag. Toen wij eenmaal gearriveerd waren werden de deuren geopend voor een grote groep mensen. Waarschijnlijk toeristen uit Israel. Er waren verschillende mannen bij die een keppeltje droegen met een davidster erop. Kosjere joodse restaurants en joodse boekenwinkels kon je bezichtigen om kennis te maken met de joodse cultuur. Voor de oorlog en vele eeuwen daarvoor is de joodse gemeenschap enorm groot geweest. De overlevenden van de oorlog hebben in 1947 spullen weer teruggebouwd in de staat van hoe het was. En nog steeds is de joodse gemeenschap in Krakow aan het opbouwen.

's Middags hebben we in Krakow gegeten voor een schappelijke prijs. Alleen het duurde enorm lang allemaal. Twee belegde broodjes en een kop Poolse soep heeft bijna een uur geduurd. Misschien omdat het 30 graden was. 

Later op de middag moesten we op zoek naar een taxibusje die ons weer naar de camping moest brengen. Het was een vrij ingewikkeld gedoe. De taxibusjes reden af en aan. Er was alleen nergens aangegeven welke bus je moest nemen en waar de bus zou stoppen. De bussen hadden geen nummer. Alleen de plaatsnamen stondenop de bus. Niet op de voorkant, maar aan de zijkant. De zijkant van de bus was alleen maar leesbaar als de bus voorbij reed. En dan was het al te laat. Ineens zagen we aan de overkant een bus stilstaan met de juiste plaatsnaam. Eenmaal daarheen gerend konden we meerijden. De man maakte een boze indruk en wou geen geld aannemen. Rachel had het gedrukte papiertje nog laten lezen, waar duidelijk Gaj - korona camping opgedrukt stond. Wij gingen er van uit dat de chauffeur het wel begrepen had. Niets was minder waar. Hij reed met hoge snelheid langs de camping en 5 km verder stopte de bus. We zijn uitgestapt zonder te betalen en vroegen nogmaals aan de chauffeur hoe wij wel bij de camping konden komen. Aan de andere kant van de weg. Een paar meter verder was een zebrapad waar wij moesten oversteken. Midden op dat zebrapad heb ik als een soort van klaarover met m'n hand in de lucht stekend een stopgebaar gemaakt, en ze stopten. Wat moesten ze anders, ons twee doodrijden met zoveel getuigen. 
Aan de andere kant van de weg eerst een paar meter teruglopen tot we bij een bushalte waren. Het duurde enige tijd, we stonden daar gebaren te maken of we met iemand mee konden liften. Niemand reageerde en reden allemaal met hoge snelheid langs ons heen. In de verte zagen we een minibusje rijden. Met stoptekens maken begreep de buschauffeur dat wij mee wilden reizen. De camping lag toch op z'n route, na 5 zloty betaald te hebben konden we alletwee mee reizen.

Rachel had twee leuke jurkjes gekocht en zelf had ik een t-shirt gekocht ineen indiaas kledingwinkeltje in Krakow voor een zacht prijsje.

Vlakbij de camping zijn we weer uitgestapt. Onderweg kwamen we een miniwinkel tegen waar we een ijsje hebben gekocht. En toen moesten we de weg oversteken. Een vierbaans weg. De Polen hadden weliswaar een zebrapad  aangelegd. Oversteken was zo simpel nog niet. Geen één auto die stopte voor een zebra. Ze reden met een noodgang voorbij. We moesten zelf bepalen van nu kunnen we oversteken als er even geen auto in de buurt van de zebra was. Je moet letterlijk rennend het zebrapad oversteken. 
We hebben alletwee de overkant kunnen halen. Net toen we de overkant behaalden, struikelde Rachel over een randje, waar de weg ophield. Ze lag languit half op de weg en half in de berm. Met een ijsje in haar hand. Ze gilde het uit en haar tenen werden dik. En haar knie deed enorm pijn. Ze dacht dat ze haar tenen had gebroken en het leek of ze blauwe plekken rond haar knieën had. Hinkelend is ze teruggelopen naar de camping. Ik had twee ijsjes in de hand. Ze heeft haar ijsje toch maar opgegeten. Op de camping heb ik snel een zak met koud water gevuld en op haar knie gelegd. En haar voeten in een teiltje met koud water. Ze kon haar tenen moeilijk bewegen, maar er zat een beetje beweging in. Gebroken waren ze dus niet. Gebroken tenen staan in een andere richting. Volgende keer nog beter uitkijken. Nu maar hopen dat alles weer goed herstelt. Morgen gaan we weer verder, richting Auschwitz/Birkenau. Van horen zeggen kun je daar kilometers lang rondlopen. Er is daar zoveel gebeurd, dat mogen we nooit vergeten en moeten we met eigen ogen zien.