Koppelingsproblemen en oorlogsmisdaden

Om 7 uur vanmorgen werd ik wakker. ****************************************************
Omdat ik toch klaarwakker was heb ik meteen de luifel opgeruimd en de afwas gedaan. De campingreceptie was rond 8 uur open. Die ook maar meteen betaald. Gauw nog een kop koffie met een broodje en toen op zoek naar het concenratiekamp waar zoveel verkeerde dingen zijn gebeurd. Onderweg kreeg onze bus problemen met de koppeling. Waarschijnlijk lucht. Ik moest 3 tot 4 keer het koppelingspedaal snel intrappen om te kunnen schakelen. Dit was niet te doen. Zeker niet met de vervelende hellingen en afdalingen. Na een kleine 15 km toch maar even bij een tankstation gestopt om het te repareren. Slangetje aan de ontluchtingsnippel van de slave-cilinder naar het remolieflesje. Paar keer pompen, nippeltje losdraaien en je zag de luchtbel door het doorzichtige slangetje wegpersen richting het remolieflesje. Dit een paar keer herhalen tot de lucht eruit was. Spullen weer inpakken, handen wassen en weer verder rijden.

Romke

Gisteren zijn we naar voormalig kamp Auschwitz-Birkenau geweest. Onderweg riep Romke al verscheidene keren "dat zal het wel zijn", maar toch was het iedere keer wat anders. Na een km of 10 bordjes volgen kwamen we aan bij het museum, zoals ze het nu noemen. Een waar circus had zich opgetrokken. Busladingen mensen vanuit de hele wereld vond je er. Na het kopen van een kaartje mochten we een headset ophalen en naar onze gids lopen. Onze groep bestond uit Hollanders, Chinezen, Polen, Portugezen en Canadezen. Het vreemde is dat het heel lastig is je voor te stellen hoe het zoveel jaar geleden moet zijn geweest. Je kent de beelden uti films, maar het is gewoon niet voor te stellen dat 'een mens' een ander mens zoeits aan kan doen. Onze gids was volgens ons de beste gids. Zijn verhaal had iets heel innemends, aan zijn gezicht, emoties en stem voelde je dat hij zelf voelde wat hij vertelde. Hoe vaak Mirek wel niet vertelde dat het gewoon onbegrijpelijk, onvoorstelbaar, vreemd, gestoord of anders bewoord is wat er gebeurd is. De beelden van stapels brillen, haren, pannen, koffers en vele andere gebruiksartikelen, foto's van mensen, vrouwen, mannen, kinderen, blijven in mijn geheugen gegrift. Ik snap dat een overlevende het niet aan zou kunnen een bezoek te brengen.
Grote groepen Israeliërs bezochten vandaag het museum. Allen gehuld in blauw-witte t-shirts en wapperend met de vlag van Israel liepen zij de route van de ingang naar de eindbestemming van het grootste gedeelte van de mensen destijds, de gaskamers. Deze zijn aan het eindevan de oorlog gebombardeerd. Voor de plek die nu enkel nog ruïne is hielden we stil. Iedereen ging zitten, vanwege de zinderende hitte, maar ik voelde ook net als de rest van de groep dat dit een moment van stilte was. Toen Mirek vertelde was iedereen een paar minuten helemaal stil. We staan hier op één grote begraafplaats vertelde hij. Overal om ons heen, onder onze voeten ligt de as van duizenden mensen. Mensen zoals jij en ik, die moesten wijken voor een stel nazis met een kolder in de kop. Je hoeft niet diep te graven. Odner het fris opgekome gras en de bloemen, struiken en bomen liggen 'de lichamen' van mensen van over de hele wereld. Joden, Roma, misdadigers, kinderen, gehandicapten en heel veel Polen. 
Na het indrukwekkende verhaal liepen we langs een galerij van gedenkstenen in zeker 15 talen: Pools, Duits, Slowaaks, Grieks, Frans, Jiddisch, Hebreeuws, Tsjechisch, Sloveens, Kroatisch, Roma en nog vele andere talen, plus het Nederlands.
Belangrijkste boodschap van Mirek waarmee hij eindigde was: "het bezoek van Auschwitz-Birkenau is niet voor mensen die denken gezellig naar een museum, maar om te gedenken, mee te voelen met familie en overlevenden en vooral nooit te vergeten. Op veel plekken zag je hiervan bewijs. Overal vind je steentjes die door mensen op de gedenkstenen, sporen en executiemuur zijn gelegd. Ook wij heben een steentje gelegd.

Ik denk dat dit museum het meest indrukwekkende is waar ik in mijn leven ben geweest. Het voelt als een opluchting om gewoon weer de poorten uit te kunnen lopen. Ik vind het ook vreemd dat mensen op deze plek kiekjes van zichzelf aan het maken zijn, alsof ze zeggen "kijk eens wat cool, wij zijn hier geweest'. Alsof ze in een pretpark zijn, daar kan ik niet bij.

Hierna rijden we verder naar Katowice, voor een camping. Een camping om even te relaxen van de dag en vooral de beste douche tot nu toe te nemen. Heerlijk alleen, warm, ontspannend en je kon ook nog eens jezelf van alle kanten bekijken. Geen muntjes dus lekker 20 minuten genieten.

Rachel