Zomer 2010 Terug in de tijd

19 juli 2010 - Leegkerk, Nederland

Zomer dagboek 2010

Al een tijdje op zoek naar een belastingvrij oldtimerbusje. Het liefste eentje met een betrouwbaar dieselmotortje. Onze keuze was gevallen op een Hanomag Henschel. Type F20. Bouwjaar 1973. Met een voordeeltje dat dit busje als kampeerwagen op het kenteken vermeldt staat. Hij is voorzien van het oersterke mercedes benz motortje de om615. Met een topsnelheid van 115 km/uur. Een kruissnelheid van 85 km/uur. Bergen op en bergen af. Vier versnellingsbak. Een keukenblokje met kooktoestel, twee pits op gas. Een rvs aanrechtblad met gootsteen, waterpomp en een lopende kraan. Een vier persoons eethoekje, waarvan de eettafel opgeklapt kan worden tot een drie persoons bed. Verschillende opbergkastjes en geheime ruimtes. Betaalde prijs via marktplaats bij een particulier persoon wonende te Steenwijk 1200 Euro. Hij vroeg er in eerste instantie meer voor. We hebben er 250 euro af kunnen dingen. Er zat zelfs nog apk op tot juli 2011. Er moest nog wel het één en ander aan gebeuren om het busje naar onze smaak in te vullen. Het moest van binnen en van buiten een kleurrijk geheel worden. Onderdelen die wij er voor een prikkie bijgekocht hebben zijn behoorlijk wat. Een aantal motorblokken, versnellingsbakken, deuren, ramen, uitlaat, nieuwe remmen en uiteraard een hoop verf, lak en las en slijpwerkzaamheden. Het hele interieur en exterieur is grondig aangepakt. Grofweg nog eens 1500 euro uitgegeven om uiteindelijk op vakantie te kunnen. (augustus 2010 Hoogezand, RS)

There you are…

Daar ben je dan met je dikke vieze roet uitstotende gekleurde kampeerauto. Die jouw wegbrengt, overal heen! Maar ook weer terugbrengt. Waarom wij een roet uitstotende ouderwets technische dieselbus aangeschaft hebben is meer te wijten aan een politiek probleem. Als die mensen in Den Haag de milieuvriendelijkere automobielen een stuk goedkoper maken en de milieuvervuilende auto`s een stuk duurder. Dan hadden wij misschien wel een moderne kampeerauto gekocht. Maar wat dan nog? Wij gaan voor stijl en voor een vervoersmiddel wat uniek is. Vervuilende diesel is goedkoper dan milieuvriendelijke diesel. Dan is die vraag toch snel genoeg beantwoord. Wij gaan ook kijken naar de prijs en kwaliteitsverhouding. Het meeste wat wij doen kost geld. Werken is geen levensopgave, maar een vervelende en onnodige bezigheid. Zodra men zich immers door de routine laat verstikken en vergeet dat het plezier, het spel, het genot verre uitstijgen boven allerlei materiele geneugten die men aan het leven kan onttrekken. Je mist alle leuke dingen die doordeweeks plaatsvinden tussen 6.00 en 18.00. Arbeid heeft de geest van de westerse mens verziekt. De arbeid waarmee hij zich zo ging identificeren, dat hij daarzonder niet kan bestaan. Juist daarom zijn wij aan het werk. We zijn allemaal materialistisch ingesteld. Maar wil je dan doen, elke dag met een tentje, een gasbrandertje, een setje aluminium pannetjes met het openbaar vervoer reizen? Dat is ook duur.

Juli/augustus 2010

Na verschillende reparaties zelf uitvoerend aan onze psychedelisch geschilderd busje gaan we eindelijk op vakantie. Min of meer een route uitgestippeld richting Duitsland. Daarna zien we wel. Gewoon duim uitzuigend vooruit gaan richting een andere dimensie. Weg van de stress. In mijn wereld zag ik de Duitsers nog steeds als nazi’s. Maar het hadden net zo goed de Russen of de Italianen kunnen zijn. En net of de Hollanders wel het zuivere soort ras is. Maar goed even weg van de dagelijkse sleur, het fabrieksleven wat de meeste van ons in nu of in de toekomst wel mee zullen maken. Voordat wij aan onze snelweg toer gaan beginnen eerst onze twee huisdieren wegbrengen. Betaalde opvang. Te duur betaalde vrijheid. Wij willen toch het beste voor onze beesten. Maar toch best wel heel erg duur. Een rib uit mijn lijf. Gelukkig heb ik meerdere ribben, dat overleef ik ook wel weer. Hippie onze vrouwtjes poes krijgt een logeerplekje in een klein stinkend hokje naast een radioluidspreker. Dat bestemd is voor het hele kattenverblijf. Na de vakantie zal ons vrouwtje wel stokdoof geworden zijn. Ze zal vast nog harder gaan miauwen om haarzelf nog te kunnen horen. Daarin tegen geloof ik ook in continuïteit. Als een geluid een constant geluid is wat beneden een aantal decibels blijft, de gehoorschade wel mee valt. En mocht zij wel doof worden dan krijgt ze gewoon een gehoortoestel. Dat was toch ook aftrekbaar bij de belastingdienst? Een beest mag best dezelfde rechten als een mens hebben. Onze andere kat, Beatle genaamd is een complex beest. Hij heeft een traumatische ervaring of iets dergelijks meegemaakt. Meestal noem ik, hem Beatje de autistische kat met een hangbuik en vier korte pootjes. Rennend naar zijn etensbakje. Hij heeft een selectieve lintworm. Bij ons eet het vetgemest mannetje alleen maar goedkope kattenbrokjes. Stukjes kip of iets dergelijks hebben wij hem nog nooit zien eten. Wat hij dan wel lekker vindt is het sap wat in een blikje vis te vinden is. En dan het liefst tonijn. Hippie lust vrijwel alles. Beatje gaat ook vaak buitenshuis eten. Bij de overburen vreet hij zijn lijfje vol met plakjes worst en andere vette hapjes. Als de buurvrouw de deur op een kiertje laat staan dan glipt hij snel naar binnen om het bakje van de buur kat leeg te vreten en dan bij hun op de bank lekker uit te bulken. En dan hoor je dan van de overbuurvrouw. En wij maar denken dat hij verder niets lust. Misschien is hij bang voor mij. Of hij vindt de buurvrouw zo leuk en lekker ruiken? Vrijwel dagelijks ligt er een dood vogeltje of aangevreten muis met de pootjes omhoog voor onze deur. Toch een teken dat de beestjes zich thuis voelen en de prooi als een dankbaar object aan hun baasjes willen laten zien. Beetje vreemd idee, dat zij het in hun dierenhotel misschien wel erg naar hun zin kunnen hebben. Maar de eigenaar nooit kan bedanken met een gevangen prooi. Die dankbaarheid nemen wij dan maar voor lief. Door onze portemonnee te trekken en het dierenpension te betalen voor al hun goede zorgen.

We zijn onderweg naar een festival ergens in Groningen. Hoogkerk. Rachel kwam er via een dreadhead mee in aanraking. Willekleurig dat is de juiste benaming voor zo ver ik me kan herinneren. Een festival waar iedereen elkaar helpt. Een soort van commune van vrijgevochten bloemenkinderen. Het festival staat volledig in het teken van vrijheid. Kunst, muziek en liefde. Een kleinschalig festival. De benodigde stroomvoorzieningen worden opgewekt door zonnepanelen en zelfgebouwde windmolentjes. Dat is ook een kenbaar doel van het festival. Samen alles maken met de natuur. Een bult met sloophout. Hamers, zagen en spijkers. Samen meubeltjes bouwen om een weekje op te zitten te liggen of een andere manier van relaxen. De club was rond de vijftig personen. Variërend van baby tot bejaard persoon. Er hing een kalme gecontroleerde sfeer. De mensen van de organisatie hadden een heuse festivaltent op de kop kunnen tikken. Die hebben we samen opgebouwd en aangekleed. De kleinere tentjes die rondom de grote hoofdtent stonden waren door mensen zelf ontworpen en in elkaar gezet. Gemaakt met stof afkomstig van oude parachutes. Er moest een bar gebouwd worden, een lounge hoek. Meerdere grote eettafels met passende stoelen en bankjes om gezamenlijk aan tafel te kunnen eten. Er werd een schijthok ontwikkeld. Het model wat de mens begin 1900 ook gebruikte. Een stoel met een gat in het midden, en een emmer eronder. Een handje vol zaagsel over je behoefte heen was al voldoende om de medemens een blik van vertrouwen mee te geven. Het klinkt bekritiserend en cynisch tegelijk, het had wel wat. Zoals in mijn stoutste dromen wel eens voorkwam, dat er een vreselijk lekker geil wijf te bewonderen was die haar ontlasting in een emmertje liet glijden. Zou er wel een meter stront van lusten. Was ik blij dat ik na mijn behoefte de emmer nog niet vol gepoept had. Diegene die de emmer vol gepoept had moest hem vervolgens ook weer legen. Het leuke van dit festival was dat een relatief kleine groep mensen op een manier met elkaar om konden gaan. Alsof we uit dezelfde baarmoeder getrokken waren. Workshops kon je op elk moment van de dag met een kleine aankondiging op het uithangbord schrijven. Diegene die er interesse voor bleek te hebben was aanwezig. De juiste tijd was wel soms wel van belang. Heb persoonlijk een hekel aan mensen die op het laatste moment aan komen kakken. Kan je het hele intro verhaal nog eens vertellen. En dat doe ik dus niet. Het is voor mij althans een soort therapie om het beest in me los ta laten. Creatief en muzikaal tegendraads meewerken in de toch al zo grote hypocriete maatschappij. Het was een mengeling van blowende, snuivende, paddo vretende wezens. Die de alcohol en nicotine gebruikten om de roes op een legale manier voort te laten bloeien. Het was interessant om het gedrag van verschillende mensen te bekijken. Kunstenaars, heksen, tovenaars, goeroes, muzikanten, schilders, homoseksuelen, lesbiennes, pedofielen, necrofielen, indianen, kantoorpersoneel, huismannen en huisvrouwen, kleine kinderen, baby’s, nooit volwassen geworden kinderen en innovatief voorop gestelde personen. Al gauw kreeg ik het idee dat ik samen met Rachel toegevoegde waarde aan het festival kon geven. Min of meer door onze fleurig opgeschilderde hippie bus. En mijn oerkreet, een verwarde positie in de maatschappij rondlopend met een gitaar. Al gauw kreeg ik een bepaalde binding met een cameraman, Piwi genaamd. Hij was zo stoned als een garnaal, en met een groep mensen mediterende muziek aan het maken. Het leek een aflopende zaak, inmiddels pik donker ben ik er bij gaan zitten en mijn Afrikaanse afleidende oerkreten gaan gebruiken die ikzelf Romkaans zou noemen. En we zaten in een steeds groter wordende kring van tien personen met verschillende instrumenten muziek te maken. Hare Krisnah. Bandleden die s’ avonds optraden kwamen er bij zitten met gitaren. Er werden meerdere djembés bijgehaald in verschillende groottes. Vrouwen en mannen, iedereen die had zijn toevoeging in dit totaal spel. Een soort klaarkomend gevoel. Er was een lsd trippende Italiaans ogende vrouw die kreun en krijsgeluiden maakte. Kwam zij nou klaar of kwamen wij klaar. Mij Romkaanse oerkreten werden nauwkeurig aan het ritme toegevoegd. Een saamhorigheidsgevoel kwam er bij ons allen naar boven. We zaten net op het punt om samen het muzikale hoogtepunt te bereiken, toen de festival organisator naar ons toe kwam. Hij vertelde dat wij met zijn allen een paar kilometer van de bewoonde wereld afzaten maar helaas maar een vergunning in ons bezit hadden om tot middernacht door te gaan. In ieder geval mochten we wel doorgaan, alleen moesten we ons geluid iets verminderen. Met de nodige drankjes, wiet en alle andere vreemde middeltjes zijn we met een clubje gezellige dwazen doorgegaan tot 5.00 uur ’s morgens. De volgende morgen werden wij door de zon op onze kampeerbus er uit gejaagd. Erg warm werd het binnen in ons busje. Rond 10.00 uur ’s morgens werd er rond geroepen om deel te nemen aan het ontbijt. Door en met vrijwilligers klaargemaakt. Puur met biologische producten had je voor vier euro een uitgebreid ontbijt. Een Hare Krisnah vijf sterren restaurant in ‘’the middle of nowhere’’ Maar toch zo dicht bij huis. In een weiland wat een boer en boerin te beschikking stelde om een festival op te bouwen. Er was zelfs een koe die de aandacht van de mensen naar zich toe trok. Door een tijdje te gaan zwemmen in een sloot die naast het weiland lag. Een hoop mensen raakten in paniek omdat we niet wisten dat koeien konden zwemmen. De boer werd er bij geroepen en in een mum van tijd klom de koe op eigen kracht weer op het droge. Mensen begonnen spontaan te klappen. Alsof er een vliegtuig veilig geland was. Vol enthousiasme riep de koe paar keer boe. En liep naar zijn eigen kudde toe verderop in het weiland. De boer grapte: ’’ach mien koeien zwemmen wel vaker een rondje door de sloot om af te koelen. Er werd ineens stem heffend rond geroepen of er vrijwilligers mee wilden helpen in de keuken. Het was immers een festival om elkaar te helpen nietwaar? Er stond op het uithangbord geschreven dat er een cursus zweet hut bouwen was. In het kort omschreven een oeroude sauna in de vorm van een iglo hut. Werd veelal ik heksenkringen gebruikt om de kwade geest uit je lichaam te laten, waardoor lichaam en geest gereinigd werd. Het begon met de hulp van een grondboor gaten in de grond te boren. Diagonaal met een cirkeldoorsnede van drie meter. Daar werden wilgentakken ingestoken en in bij het middelpunt bij elkaar gebonden. Door middel van touw. Er werd als het ware een frame/geraamte gebouwd waar dikke dekens op gelegd konden worden. In het midden van de zweet hut kwamen rood gloeiende stenen te liggen. Hetzelfde principe als een sauna. Na wat water of een kruidenmengsel daarvan op de stenen te gooien kwam er stoomdamp vrij. De zweet hut moet groot genoeg zijn om er met veertien naakte mensen in te kunnen. Vrouwen en mannen gemengd, om tot een natuurlijk orgasme te komen. Bij de ingang van de zweet hut kwamen twee van graspollen en zandgemaakte schildpadden te staan. Functionerend om te waken over de zielen die in de zweet hut aanwezig zijn. Een oud Indiaas gebruik. ’s Avonds kwamen er nieuwe bands. Een band als Sexton Creeps kan ik wel waarderen. Toen zij de instrumenten tevoorschijn haalden wist ik al zeker dat ze folkmuziek gingen maken. Wij waren immers ook het volk. De man met de banjo speelde een deuntje in de stijl van sixteen horsepower. Het herkenbare deuntje. Tijdens de pauze nog met wat bandleden gepraat. Ze kwamen uit Groningen en waren inderdaad beïnvloed door David Eugene Edwards. De frontman, oprichter en zanger van de band had een luide stem. Hij had geen microfoon nodig, en gebruikte vrijwel geen microfoon. Hij stond niet als een zak aardappelen op het podium, hij bewoog zich als een hysterische majorettepop. Op het ritme van de band. Het motto van deze band was schijnbaar ‘’Laat je gaan”. Er werd gezopen en gerookt, alsof die twee middelen opnieuw waren ontdekt. Een volle fles whisky ging het publiek in, met een verwijzing dat de fles leeg terug naar de zanger moest. Het was een leuke avond. Na afloop heb ik nog een cd gekocht. Zij zaten tenslotte in hetzelfde straatje als mij. Muziek voor de hobby, omdat er zoveel slechte muziek gefabriceerd word wat door mensen word beluisterd en gekocht. Die muziekwereld is niet meer zoals het vroeger was.